Yalan bu aralar; anlatılan her hikaye, her roman, her sevda, her sabır ve her inanç... Aynı zamanda kirli bu aralar; verilen her söz, kabul edilen her anlaşma ve kazanılan her para...
Gidenin ne olduğunu aradığınızı hissediyorum. "Ne gitti ?" diye soruyorsunuz birbirinize. Bizim bilmediğimiz ne gitti gerçekten? Aslında hiç mi yoktu o hisler bizde.
Acaba hiç mi sevemedik biz ?
Acaba hiç mi güvenemedik biz ?
Acaba hiç mi inanamadık biz ?
Hep "-miş gibi mi" yaptık ?
İnsanoğlu kalbinde bir delikle doğmuş. Hala o deliği kapatmaya uğraşıyor. Şu fani dünya üzerindeki herşeyi kendinin zannediyor. Başka bir şey gerekmez zannediyor. "Bir insan aç kalacağına bir Balina ölebilir!" diyor ama fark edemiyor elma yiyerek de doyabilir insan. "Bir insan evsiz kalacağına bir orman yakılsın !" diyor ama fark edemiyor taş içinde de yaşayabilir insan. "Benim gibi olmayan yok olsun gitsin !" diyor ama unutuyor aynı ana-baba'dan geldi insan.
Her insana cahil diyemem, cahiller alınır sonra. Ama ben herkesi kendim gibi de göremem, "kendim" arkamdan konuşur sonra. Bir de ben yüreksizsin diyemem, tüm korkaklar gurur duyar sonra.
Son olarak ben kendime laf diyemem, "kendimi" bir şey sanarım sonra.
Serdanka (Ankara Tayfası'nın Blogger'larından) 'nın bir konuşma arasında gözüme iliştirdiği bir yazısı... Çok sevdim ben bunu...
Son olarak ben kendime laf diyemem, "kendimi" bir şey sanarım sonra.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder