Bir tek hayat koyu lacivert... (VERTUMMUS-YORUM)

Şu fotoğrafa bir bakın önce:

http://ankaratayfasi.deviantart.com/art/ADANA-DERBI-1-116516832

Geçen sene bitime 3 hafta kala oynadığımız Adanaspor maçına giderken çekildi.

Ankara'dan Adana trenle 14 saat sürdü o gece. Hayal meyal hatırlıyorum şimdi inanın. Buğulu kalmış anılar. Koştur koştur gara gidişimiz, boynumda "uğurlu" dediğim atkım, "Vardık, Varız, Var olacağız" yazıyor bir yanında; öbür yanında "Masmavi Şimşekler"

Bir var olma mücadelesi bizimkisi. Alt liglerin en altına da düşsek, "biz varız ulan!" deme iddiası..."Şehrin Asi Çocukları" pankartımız varya hani, o hesap işte. Bize dayatılana inat, içimizde sevdalar büyütmek karakterimiz olmuş her birimizin...

Boynumdaki atkı, biniyorum trene paldır küldür. Yol, biter mi? Önce yemekli vagona geçiyoruz, gecenin karanlığı çöküyor rayların tıkırtıları arasından. Hafiften besteler giriliyor, alkol kokmaya başlamış dudakların arasından. Bir vagon adamız, bir vagon maviyiz...

Herkesin içinde umut. Ertesi gün stadın önünde "Bugün yenin, bu şehri yıkalım!" pankartını göreceğiz. Daha onu görmeden hepimizde aynı heves. Kimse maçtan konuşmuyor, konuşmamaya çalışıyor. Bir önceki yılın Giresun maçı, hiç akla getirilmemeye gayret ediliyor. Bitime 3 hafta var...1-0 alsak, 1.ligdeyiz...İçiyoruz

Sigara dumanı siniyor formamın üzerine. Daha yarın bu formaya kebap kokuları, alınteri kokuları, stadyum kuyruğu kokuları sinecek...Deplasman kokar hale geleceğim yarın...Ve umarım sabaha kadar tur atmanın yorgunluğu sinecek diyorum...İçiyorum...

Sabaha karşı oluyor vakit, söylenmedik beste kalmamış. Tezahürat etmiyoruz sanki, sanki dilimize gelen her şey bir dua, yaptığımız ayin...Herkesin gözünde görüyorum, ruhunda o güne kadar taşıdığı iyi ne varsa hepsini Demirspor'a yollamak istiyor içten içe...Herkesin gözünde umut...O gece, herkesin gözü mavi...

Güneşin ilk ışıklarını görmeye dakikalar kala, bir bir vagonlara geçip, şöyle az uzanabileceğimiz yer arıyoruz. Yolculuğun 10.saatini doldurmuşuz. 2li koltuk bulan kıvrılıyor. Yerköy'den sonra biraz hafiflemiş tren. Kimisi bir damla uykunun peşinde, dayanamıyor başka türlü, maç saatini beklemek sabra sığmaz bir işkence...Kimisi de tam tersi, uyku tutmuyor alkolden alev almış gözlerini. Sigara üzerine sigaralar yakılıyor...Lokomotif Toroslar'ı dönmeye başlıyor...

Taze bir hava giriyor kapı aralıklarından içeri...Yeniden kendimize geliyoruz. Toroslar, göğsünü açmış, şampiyonu kucaklıyor diyorum kendimce...Bir sigara daha yakıyorum, bedenim kendimi yeiliyor taze hava ve güneşle...Besteler yeni baştan başlıyor...Tayfa, şampiyonluğa gidiyor!!!

Ayağımı Adana garında yere basana dek, bu muhteşem rüyanın içine giriyorum...

O rüyadan, keşke bugün bile hiç uyanmamış olsam diyorum...

Tren, mavi
Rüya, mavi
Ben, mavi...

Bir tek hayat koyu lacivert...