Anladım..

Sabahın erken saatleri... 

Sudan çıkmış balık gibiyim, etrafıma bakıyorum. Nasıl bakmayayım? Ya üçüncü maçım ya da dördüncü... Portakal ağacı altına bakıyorum gözucuyla.

Babamın bilet almam için verdiği paraya kıyamıyorum. Ve benden yaşça büyük bir Demirspor'lu arıyorum. Gözlerimin bakışma süratinden anlamış olacak ki; "maça mı gireceksin?" sorusunu yapıştırıverdi suratımın ortasına benden yaşça büyük, bir hayli büyük, hatta çok büyük "Muzaffer abi."
Kapalı B üst tribününde yerimizi aldık. İçeride de ayrılmadık ha. Beni yanında tuttu. Muhabbet etti benimle sürekli, değer veriyordu bana. Ağzından bazen küfür çıkıyordu sonrasında bana dönüyor "sonra da küfüre günah diyorlar" deyiveriyordu. Camiyi çalan, kılıfını çoktan hazırlıyordu.
Maç berabere bitiyor, staddan beraber çıkıyorduk. Otobüse kadar yürüdük. Durakta bekledik, bu arada bana neden Demirsporlu olduğunu anlatıyordu. Derken benim otobüsüm geldi, ben beraber bineceğiz zannetmişken; görüşürüz dedi Muzaffer abi. Bakakaldım öylece, duraktan uzaklaşıyordu. Hadi canım dedim. "Herhalde beni otobüse bindirmek için buraya kadar gelmedi."
Neden Demirsporlu olduğumu anladım bende.

Sabahın erken saatleri... 

Muharrem GÜLERGİN tribünü önünde beklemekteyim.
1 Bilet fazla cebimde, Esmerimsi, yağız bir delikanlı ile göz göze geliyoruz. Gel diye işaret yapıyorum. Veriyorum biletin birisini ona. Giriyoruz tribüne beraber. Galibiyete hasret kalan bedenlere, su serpiyor Demirspor ve galip geliyor.
Evin yolunu tutuyorum. Yanıma yanaşıyor çocuk. Çocuğun adı Emrah. "Abi tekrar sağol." diyor. Neden Demirsporlu olduğunu anlatıyor yürüdükçe. Yürüdükçe koyulaşıyor sohbet. Adana şivesi ikimize de yakışıyor. Şivesinin gerçek sahibi babasıymış, ondan almış.
Babasını anlatıyor ve adını söylüyor "Muzaffer."
Tarif ediyorum, evet "Tanırmıydın" diyor. Evet diyorum. Baban ne yapıyor? Nasıl ya? Ama o beni hatırlamaz diyorum.
Emrah'ın gözleri doluyor : "Babam geçen sene vefat etti" abi.
Neden Demirsporlu olduğumu anladım. Emrah için !